Δοκίμιο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Φιλμ 13 με το τίτλο «Το Ντιβάνι του Καϋμένου», το δοκίμιο περιλαμβάνςεται στην ανθολογία Chaosophy (Semiotext(e), 1995). Ο Félix Guattari (1930-1992) ήταν ψυχοθεραπευτής, φιλόσοφος, ακτιβιστής και σεναριογράφος.
Οι ψυχαναλυτές τρέφουν πάντοτε μια κάποια δυσπιστία για τον κινηματογράφο, έλκονται περισσότερο από τα άλλα εκφραστικά μέσα. Αλλά το αντίστροφο δεν αληθεύει, ο κινηματογράφος επικαλέστηκε αμέτρητες φορές την ψυχανάλυση, αρχίζοντας από την πρόταση τής Metro-Goldwyn στο Φρόιντ: 100.000 δολάρια για ν’ ασχοληθεί με τα διάσημα ερωτικά ρομάντζα; Αυτή η δυσυμετρία δεν οφείλεται, αναμφίβολα, μόνο σε θέματα αξιοπρέπειας, αλλά σχετίζεται, στο βάθος, με το γεγονός ότι η ψυχανάλυση δεν μπορεί να καταλάβει τίποτα από τα ασυνείδητα προτσές τα όποια θέτει σε κίνηση ο κινηματογράφος. Έχει κάνει μερικές προσπάθειες να εγκαθιδρύσει κάποιες σχηματικές αναλογίες ανάμεσα στο όνειρο και στο φιλμ – για τον Rene Laforgue, το φιλμ ήταν ένα ομαδικό όνειρο, για τον Lebovici, ένα όνειρο για να σε κάνει…
View original post 3,832 more words
agelikifotinou 