Αφού τα φύλλα πέσαν, γυρνούμε
Σε μια καθαρή αίσθηση των πραγμάτων. Είναι σαν
Να φτάσαμε στο τέλος της φαντασίας
Δίχως κίνηση σε μια γνώση αδρανή
Είναι δύσκολο ακόμη και επίθετο να διαλέξουμε
Γι αυτό το παγερό κενό, αυτή τη δίχως αιτία θλίψη
Η μεγάλη κατασκευή, σπιτάκι τόσο δα μικρό εγίνη
Δίχως περιπάτους στριφογυριστούς στα φθαρμένα πατώματα
Το κήπου το σπιτάκι ποτέ τόσο πολύ, επισκευή δεν χρειαζόταν
Η καμινάδα του πενήντα είναι χρόνων και από τη μια πλευρά του γέρνει
Μια προσπάθεια φανταστική έχει αποτύχει, μια επανάληψη
Σε μια ανδρών τε και μυγών επαναληπτικότητα
Η καθαρή του αίσθηση, δίχως αντικατοπτρισμούς, φύλλα
Λάσπη, βρώμικα τζάμια, νερό που μοιάζουν σιωπή εκφράζουν
Του τύπου, σιωπή αρουραίου που έξω προβάλει για να δει
Του κήπου η λίμνη η μεγάλη και το από νούφαρα φορτίο, κι όλο αυτό
Γνώση αναπόφευκτη να γίνει έπρεπε στη φαντασία
απαιτούμενη, ως μια αναγκαιότητα απαιτεί.
Δοκίμιο μετάφρασης Στρατής Φάβρος
Δημοσίευση 2014…
View original post 155 more words
agelikifotinou 